آنژیوگرافی روشی بسیار دقیق برای بررسی رگ های کرونری قلب است. این روش بر خلاف اکوکاردیوگرافی و نوار قلب که در مطب قابل انجام است، حتما باید در بیمارستان و در بخش قلب با امکانات خاص انجام شود. از طرفی این روش با زحمت مختصری برای بیمار همراه است.
برای انجام آنژیوگرافی در محل کشاله ران یک سوراخ کوچک ایجاد می شود، سپس کاتتر که لوله ای بلند، باریک و توخالی است را به داخل رگ رانده و از آن جا به داخل قلب و رگ های کرونر می فرستند. پس از این که نوک کاتتر به داخل رگ کرونری فرستاده شد ماده ای حاوی یُد که ماده حاجب نامیده می شود تزریق می شود و تصویر رگ ها نمایان می شود.
نقطه قوت این روش ایجاد تصویر مستقیم از رگ های قلب و تعیین درصد تنگی آن ها به طور نسبتا دقیق است.
حُسن دوم این روش این است که در صورت وجود تنگی شدید رگ های کرونری در همان زمان می توان درمان، شامل بالن زدن یا استنت گذاری، را انجام داد.
معمولا قبل از هر گونه عمل باز یا بسته روی رگ های کرونری ابتدا باید با آنژیوگرافی آناتومی رگ ها و محل دقیق تنگی را مشخص کرد.
کاربرد دیگر آنژیوگرافی در بیمارانی است که مشکوک به تنگی رگ های کرونری هستند، ولی نتایج تست ورزش, اکوکاردیوگرافی, نوار قلب و دیگر تست ها، تشخیص قانع کننده ای را مطرح نکرده است.
تزریق موادی که دارای ایزوتوپ های ناپایدار هستند و اشعه گاما ساطع می کنند یکی از راه های تصویربرداری از قلب است.
از این روش می توان برای بررسی تنگی رگ های کرونری و یافتن مناطقی از قلب که تحت استرسدچار کمبود خون و اکسیژن می شوند، استفاده کرد.
